W 1978 r. Młody mężczyzna uciekł z instytucji psychiatrycznej, w której był przetrzymywany przez piętnaście lat, odkąd zamordował swoją starszą siostrę jako sześcioletni chłopiec. Po jego ucieczce rozpoczął brutalną szalkę zabijania, w którym umarło co najmniej cztery osoby (i jeden pies). Każdy, kto szuka racjonalnego wyjaśnienia jego działań, pojawił się krótko; Jego własny lekarz powiedział kiedyś: „Spędziłem osiem lat, próbując go dotrzeć, a potem kolejne siedem, próbując go zablokować, ponieważ zdałem sobie sprawę, że to, co żyło za oczami tego chłopca, było czysto i po prostu… złe”. Masakra tej nocy była samą definicją bezsensownego przestępstwa.
A może to było? Może tak naprawdę śledził swoją dawno zaginioną siostrę i zabijał każdego, kto mu przeszkadzał. A może był oznaczony od urodzenia, przeznaczony do stania się awatarem przemocy przez złowrogie kultu. A może był prawdziwą ofiarą, produktem znęcania się i zaniedbania dzieciństwa, co nie pozostawiło mu innego innego wyjścia, jak tylko zemścić się na okrutnym świecie. Może to nie miało znaczenia, kim był, czego chciał lub jakie mroczne siły go doprowadziły. Może zależało to całkowicie od perspektywy tego, kto opowiadał tę historię.
Halloween Johna Carpentera, który ukazał się 27 października 1978 r., A w tym roku kończy 45 lat, jest jednym z najbardziej totemicznych i wpływowych filmów w historii Ameryki. To niekoniecznie nie było pierwszym slasherem – temat, który inspiruje wiele debaty, ale przynajmniej Tobe Hooper’s The Texas Chain Saw Massacre i Black Christmas Boba Clarka zostały wydane cztery lata wcześniej, a psycho Alfreda Hitchcocka wyszła z innego Czternaście lat przed jednym z nich, nie wspominając o dziesiątkach włoskich filmów giallo, które są kluczowym pasmem DNA Slashera. Ale niewątpliwie ustanawia szablon fali horrorów, szczególnie tych, które mają kultowe zamaskowane zabójcy, które nastąpiły po jego wyniku.
Było to w momencie wydania i nadal pozostaje jeden z najbardziej dochodowych niezależnych filmów wszechczasów, zarabiający 70 milionów dolarów przy budżecie nieco ponad 300 000 USD. Jamie Lee Curtis, debiut w filmie fabularnym, stała się gwiazdą, ale także stała się gwiazdą jej współzałożyciela, wspomnianego psychopatycznego zabójcy, niepowtarzalnego Michaela Myersa. Podobnie jak wielu z imitatorów, Halloween urodził się długotrwałą, ciągle ewoluującą franczyzę, obejmującą trzynaście filmów, które trwają pięć dekad-mnóstwo kontynuacji, przeróbek, ponownego uruchomienia i nie mniej niż pięciu osobnych ciągłości, a poza krótką próbą na wypad Alternatywny horror związany z maską W 1982 roku, Michael Myers był jedyną stałą ze wszystkich.
Kochanie franczyzy horroru jest trochę jak kochanie osoby przez długi czas.
Halloween w wieku 45 lat: Jak najstraszniejsza seria horroru ma sens bezsensownych
Kochanie franczyzy horroru jest trochę jak kochanie osoby przez długi czas. Jesteśmy, wszyscy, różnymi ludźmi – czasem bardzo różni się – w przebiegu naszego życia, a prawdziwa miłość oznacza akceptowanie i obejmowanie tych różnych ludzi. I choć większość, jeśli nie wszystkie, głównych franczyz horrorów żyje w cieniu swoich oryginalnych rat, niezależnie od ich ogólnej spójności jakości, prawdziwa miłośnik wie, że w najnowocześniejszych miejscach można znaleźć ukryte klejnoty, które każde z nich można znaleźć Franczyza jest większa niż suma jej części. Żaden film Halloween nie trzyma świecy do oryginału, ale każdy z nich jest interesujący na swój sposób. Michael Myers był wszystkimi wcześniej wymienionymi rzeczami-Killer, brat, wujek, nadprzyrodzony byt, niezrozumiany antybohater, każda tożsamość porzucona, gdy nowy twórczy kierunek okaże się bardziej owocny. Przez lata nosił wiele różnych masek, zarówno w przenośni, jak i dosłownie (z jakiegoś powodu nie mogą wydawać się mieć maski dokładnie od pierwszego wpisu, a cały kawałek może być napisany w rankingu różnych masek w całej serii).
Ale wszystkie te różne wersje historii Michaela Myersa reprezentują więcej niż pomieszaną, sprzeczną chronologię, serię w ciągłej, chaotycznej potrzebie ponownej referencji, ciągłości. Każdy retcon i nowy rozwój w franczyzy Halloween działa jako inna metoda przypisywania porządku i racjonalności dla bezsensowności i losowości oryginalnego filmu; Ich próby wyjaśnienia jego wydarzeń służą poprawie horroru i udowodnienia, dlaczego pozostał trwałym klasykiem tego gatunku.
🔪🔪🔪
(Uwaga: spoilery obfitują w oryginalne Halloween i wszystkie jego kontynuacje, a także inne istotne slashery.)
Wrócenie oryginalnego Halloween w 45. rocznicę, z pełną wiedzą na temat wszystkiego, co nastąpiło, jest fascynującym ćwiczeniem. Względna prostota filmu stoi w wyraźnym kontraście z bardziej skomplikowanym fabułem i pirotechnicą późniejszych rat z serii. Podczas gdy rewolucyjny kamerawk jest czasami prądowy i podglądaczkowy, pod względem narracji, Halloween jest niemal hemingway w swoim oszczędności. Michael Myers (grany przez Nicka Castle’a podczas maskowania i Tony’ego Morana zdemaskowanego) ucieka z Smith’s Grove Sanitarium w noc przed Halloween i wraca do swojego rodzinnego miasta Haddonfield w stanie Illinois, w pewnym momencie po drodze nabywając gumową maskę.
Jego psychiatra, dr Samuel Loomis (Donald Pleasence, jeden z innych franczyzowych, pojawiających się w prawie tyle samo części, co Curtis), jest przekonany, że Michael znów zabije i postanawia go wyśledzić i zatrzymać. Po drodze spotykamy liceum Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) i jej przyjaciół, Annie Brackett (Nancy Loomis) i Lynda van der Klok (P.J. Soles). Większość filmu spędza na oglądaniu Laurie i jej przyjaciół, którzy dążą do swojego dnia, zajmując się zajęciami, chłopcami i opieką nad dziećmi, podczas gdy Michael skoluje się w tle, a Loomis nie zlokalizuje go; Michael nie zabije nikogo na ekranie aż do prawie godziny w filmie. Jednak po upadku nocy zabija Annie, Lyndę, chłopak Lyndy Bob (John Michael Graham), a następnie wyznacza swoje zaloty na Laurie i dwoje dzieci: Tommy Doyle (Brian Andrews) i Lindsey Wallace (Kyle Richards). Prawie mu się udaje, zanim zostanie zastrzelony sześć razy przez Loomisa i wypada okno drugiego piętra-ale kiedy Loomis chce go sprawdzić, nie ma go nigdzie znalezienia.
I… to właściwie to. Carpenter, wielbiciel klasycznego reżysera Hollywood Howard Hawks, naśladuje tutaj swój ekonomiczny i minimalny styl, w niemal bezwzględnym stopniu; Jego scenariusz, który był współautorem z producentem Debra Hill, jest oszczędny i lekki na incydencie, przedstawiając jedynie nagie podstawy narracji, nie zagłębiając się w historie lub domowe życie jej obsady. Bohaterowie nie rosną ani nie zmieniają się w trakcie filmu; Albo przeżywają, albo nie. Jako antagonista Michael jest głównie szyfrem (w kredytach jest on zidentyfikowany jako „kształt”). Byłoby nieuczciwe stwierdzenie, że jest całkowicie bez dostrzegalnej motywacji – wybiera powrót do domu i pomimo krosna charakteryzującego go jako jakiegoś niepoznawalnego, nieosiągalnego zła, pokazuje pewien rodzaj patologii.
Na jakimś abstrakcyjnym poziomie wydaje się rytualnie odtwarzanie morderstwa swojej siostry, nawet posuwając się tak daleko, że kradnie jej nagrobek z cmentarza, w którym została pochowana. Wydaje się, że czerpał przyjemność ze swoich zabójstw, od wkładania prowizorycznego kostiumu duchów i okularów Boba, aby zabawić z Lyndą, zanim ją zabije, po niesławny moment na przechyłku głowy, w którym Michael przeszywa głowę z boku na bok po przypięciu Boba do Boba na Boba Wall z nożem, jakby w cichym podziwu dla własnych dzieł. Ale jeśli chodzi o to, dlaczego wybrał tych ludzi… są po prostu pechowani, aby z nim krzyżować ścieżki. Carpenter słynie z inspiracji z wizyty w klasie psychologii uczelni w instytucji psychiatrycznej w Kentucky, gdzie spotkał młodego chłopca, którego puste, niepokojące spojrzenie pozostało z Carpenter; Opis Dr Loomisa młodego Michaela, cytowany na początku tego utworu, opiera się na tym incydencie. Michael był zabójcą, odkąd miał sześć lat; Film nie jest zainteresowany, dlaczego jest taki, jaki jest, z wyjątkiem prostego wyjaśnienia, że jest zły.
Odwrócone podejście Halloween do narracji i charakteru niemal daje mu poczucie reportażu.
Krytycy i uczeni – w rodzaju konserwatywnej ideologii społecznej często odczytywano gatunek Slasher – mianowicie, że nastoletnie postacie, które piją, imprezują i uprawiają seks, są tymi, którzy zwykle umierają, a bardziej dziewicze postacie przetrwają, przeżywają Sugerując rodzaj purytańskiej moralności, krwawą lekcję szkoły niedzielnej dla każdego młodego widza myślącego o zaangażowaniu się w jakiekolwiek ryzykowne zachowanie. Filmy takie jak Meta-Slasher Wes Craven Scream (1996) pomogły w kodyfikowaniu zasad przetrwania horroru, a Randy Meeks Jamiego Kennedy’ego wykrzykiwał: „Numer jeden: nigdy nie możesz uprawiać seksu” i „Numer dwa: nigdy nie możesz pić ani zrobić narkotyki.” Podczas gdy niektórzy komentatorzy kulturowi ograniczają swoje interpretacje do społecznych skutków Slashera, zamiast próbować przypisać intencję różnym twórcom filmowym, którzy stworzyli ten gatunek takimi, jakimi jest, często się łączy, a zatem reputacja Slashera jako gatunku reakcyjnego. Zawsze jest trudną propozycją przyjęcie zamiaru w jakimkolwiek dziele sztuki, ale zwłaszcza w Slasher, który jako gatunek ma określoną grupę demograficzną (młodych ludzi) i określony cel (ich przestraszyć).
Co uwielbiają nastolatki i młodzi dorośli, przynajmniej przyzwoity odsetek z nich? Uprawiać seks, pij i rób narkotyki – wszystkie czynności, które obniżają obronę i sprawiają, że ktoś jest wrażliwy. Co jest bardziej przerażające niż atakowanie, gdy ktoś jest najbardziej wrażliwy? Jest to prawie następstwo starej przykazań, „korelacja nie oznacza przyczyn” – te filmy niekoniecznie są ostrożnymi opowieściami o nauczaniu moralnym; Zostali zaprojektowane, aby przestraszyć ludzi (niezależnie od tego, czy chce się przypisać nieodłączny konserwatyzm chęć strachu młodych ludzi, jest głębszym, bardziej abstrakcyjnym pytaniem filozoficznym, które jest tutaj w dużej mierze nieistotne).
Wszystko to ma na celu: dynamika istoty dziewiczej priorytetów nad tymi, którzy są aktywni seksualnie, zawsze była wadliwa, a istnieją niezliczone przykłady filmów, które obalają lub podważają to pojęcie, ale być może nic więcej niż Halloween – a ponadto, Każda próba interpretacji Halloween w tych wierszach podważa jego podstawowy horror. Podczas gdy później Slashers rozegrałby seksualne pragnienia swoich postaci do niemal kreskówkowych poziomów, z niektórymi pechowymi ofiarami uciekającymi, by zrobić to, pomimo oczywistych oznak niebezpieczeństwa, Halloween wydaje się stosunkowo stłumiony. Annie i Lynda są normalnymi nastolatkami; Ich aktywność seksualna nie jest niezwykle nieodpowiedzialna (z wyjątkiem Annie abdykowania jej obowiązku związanego z opieką nad dziećmi, choć logistycznie mówiąc, nie wydaje się, że nadal obserwuje małą Lindsey uratowałaby jej życie). Laurie jest również normalnym nastolatkiem. Chociaż często zakłada się, że Laurie jest dziewicą, wyraża pragnienie swojego kolegi z klasy, Bena Tramera. Co więcej, pali garnek z przyjaciółmi, tuż przed pracą opieki nad dziećmi.
Konwencjonalne, zorientowane na zasady ramy moralne Slashera dyktowałyby, że ona też umarła, a jednak nie. Michael po prostu dochodzi do swojego szaleństwa z domu do domu, dając jej wystarczająco dużo czasu, aby zauważyć, że coś jest nie tak na jej wcześniej spokojnej ulicy podmiejskiej i przygotować obronę (i dając Loomis wystarczająco dużo czasu, aby dostać się tam z bronią). Zasady Slashera są u podstaw ich podstaw, aby zrozumieć bezsensowne akty zabijania, zmusić losowy i gwałtowny wszechświat do przestrzegania ścisłej logiki wewnętrznej. Jeśli to zrobisz, umrzesz, ale jeśli nie, będziesz żył. Ale Halloween nie przestrzega tego systemu.
Ponadto, w porównaniu z resztą panteonu kultowych złoczyńców horrorów, Michael Myers w pierwszym Halloween jest wyjątkowo anarchiczny. Wielu zabójców ma zestaw reguł – zasady lękowe, a nie nieodłączne kody moralne – przez które działają. Niektóre mają określone terytorium, na którym mieszkają, i zabijają tych, którzy są wystarczająco pechowi, aby tam się tam skończyć. Na przykład Leatherface i reszta kanibalistycznej rodziny Sawyer w łańcuchu Teksasu zobaczyła masakrę zabijają głównych bohaterów, ponieważ wędrują po nieruchomości Sawyer. Jason Voorhees W piątek 13. seria działa prawie jak drapieżnik wierzchołkowy, polując na każdego, kto wkracza w jego dziedzinie Crystal Lake. Inni zabójcy napędzają zemstę. Freddy Krueger w koszmarze na serii Elm Street jest skierowany do dzieci rodziców, którzy go zamordowali, zanim stał się nadprzyrodzonym demonem snów. Pod pewnymi względami Jason (i jego matka Pamela, złoczyńca pierwszego piątku 13) również podąża za tą logiką, zabijając doradców obozowych po tym, jak pierwotni pracownicy Camp Crystal Lake nie przybyli na pomoc Jasona jako dziecko utonięcia. Michael Myers nie ma jednak pojęcia, kim są ci nastolatki. Nic dla niego nie znaczą. Przyjeżdża na ich terytorium, a nie na odwrót.
Nie ma również tak wyraźnego wzoru jak inni-oprócz nastolatków (zarówno mężczyzn, jak i kobiety), zabija dorosłego mężczyznę, mechanika, na początku filmu, zdobywając swoje kultowe pokrycia. To lekceważenie jasnej logiki narracyjnej sprawia, że Michael bardziej przeraża, jak i umieszcza go w bardziej prawdziwej formie. Pod koniec lat 60. i 70. XX wieku rozprzestrzeniło się szaleńców i seryjnych zabójców, w tym między innymi zabójcę zodiaku, Ted Bundy, John Wayne Gacy. W większości zabili ludzi, którzy byli dla nich obcy. Ich zbrodnie uświadomiły ludziom, że niebezpieczeństwo może przyjść do nich w swoich domach – może ich szukać, nawet jeśli nie zrobili nic, aby to zaprosić. Michael przywołuje tych zabójców swoją metodologią. Nie możesz podejmować proaktywnych kroków, aby go uniknąć; Możesz tylko mieć nadzieję na najlepsze.
Odwrócone podejście Halloween do narracji i charakteru niemal daje mu poczucie reportażu. Można prawie wyobrazić sobie sierżanta Joe Friday, który powiedział: „Tylko fakty, pani” i zdobycie wersji tej historii. Oprócz nawiedzającego zakończenia, w którym Michael najwyraźniej przeżywa wielokrotnie zastrzelony i spadając z wielkiej wysokości, jest brutalnie realistyczna i wyjątkowo wiarygodna. Ma całą moc małej legendy ludowej. Chociaż postacie nie są ogólne, są bardzo po prostu i bezpośrednio narysowane, co ułatwia wyobrażenie sobie siebie na swojej pozycji. To jest straszna moc Halloween – może się to zdarzyć każdemu. Nawet ty.
A potem przyszedł Halloween II.
🔪🔪🔪
Film nie osiąga poziomu sukcesu, jaki Halloween zrobił bez Hollywood, zauważając i wymagając więcej, ale z tym impulsem pojawia się fundamentalny problem: jak kontynuować coś, co technicznie otwarto (gdzie poszedł Michael Myers? ), czuje się dość kompletny, a nawet ograniczony, jako narracja? Michael Myers wrócił do domu, zabił przyjaciół Laurie Strody i prawie zabił Laurie, i to wszystko. Nie ma wiele do odkrycia. Jak powiedział później Carpenter w wywiadzie dla Vulture: „Nie chciałem reżyserować kontynuacji. Nie sądziłem, że pozostała historia ”. Co robisz? Czy zasadniczo przerobisz pierwszy film i oglądasz Michaela Myersa zabijających różnych ludzi? Jest to z pewnością ważna opcja, do której uciekały się inne franczyzy Slasher. A może całkowicie bierzesz serię w innym kierunku – bandon bohaterów i używasz tytułu, samego święta, jako swojej zasady przewodniej.
Seria Halloween jako całość stanowi pomnik ludzkiej zdolności do racjonalizacji, nasza potrzeba wyjaśnienia przerażających rzeczy, które nam się przydarzyły.
Oryginalna wizja franczyzy Carpenter i Debra Hill była przekształcenie jej w antologię różnych horrorów, które rozgrywane są na Halloween, nie mając nic wspólnego z Michaelem Myersem i rzeczywiście, Halloween III z 1982 roku: Sezon czarownicy, wyreżyserowany przez Tommy Lee Wallace (Dyrektor artystyczny i projektant produkcji pierwszego Halloween) jest dokładnie tym. (Niestety, Halloween III, który opowiada o kultowych implantach Druidic Slivers of Stonehenge w masowo produkowanych maskach dla dzieci, które zabiją użytkowników i uwolnią roje robaków i węża, gdy wystawiono na pewną reklamę telewizyjną, nie jest niezwykle istotna dla tego artykułu. Dziedzictwo Michaela Myersa i oryginalnego filmu.)
Ale po Halloween Michael Myers był gwiazdą, a dla pierwszej kontynuacji (i dziesięć kolejnych kontynuacji po Halloween III) wydawało się nie do pomyślenia, aby go nie zawierać, a także inne postacie, które nie są niezmienione filmem z 1978 roku, takiego jak Laurie i Dr Loomis. Ale dlaczego Michael, który został zdefiniowany przez pierwszy film jako nieczaszka maszyna do zabijania, nadal znajdować się na orbicie innych powracających postaci? I tak podjęto decyzję, która radykalnie zmieniłaby historię oryginału i kształtować trajektorię franczyzy, która idzie naprzód przez prawie czterdzieści lat.
Halloween II, który ukazał się w 1981 roku i został wyreżyserowany przez Ricka Rosenthala, ale został napisany przez Carpenter i Debra Hill, odbywa się po bezpośrednim następstwie Halloween, kontynuując tę samą noc na Halloween. Laurie została zabrana do szpitala po jej obrażeniach i urazach, a Loomis nadal poszukuje ucieczki Michaela. W trakcie filmu Laurie, która spędza solidny czas ograniczony do łóżka szpitalnego, marzy o wspomnieniach z dzieciństwa o nauce, że została adoptowana i odwiedzając młodego mężczyznę w szpitalu. Tymczasem Loomis uczy się strasznego sekretu, który był ukryty, nawet przed nim. To jest podstawa, która stanowi narrację tego drugiego filmu: Laurie Strode to młodsza siostra Michaela Myersa, wystawiona na adopcję po śmierci rodziców Michaela, gdy był w sanarium, a ona była bardzo młoda.
Dlatego losowy atak oryginalnego filmu wcale nie był losowy. To było wyjątkowo ukierunkowane; Gdy sam Loomis wykrzykuje, gdy odkrywa prawdę: „Zabił jedną siostrę piętnaście lat temu, teraz próbuje zabić drugą!” Na poziomie sceny na poziomie sceny Halloween II jest dość podobny do Halloween, z wyjątkiem akcji przeniesionej z cichej podmiejskiej ulicy do szpitala i ofiar teraz pracowników szpitala, a nie opiekunów, ale ruchy Michaela są teraz nagle celowe: ponownie łączy się z tym łącząc jego długoletnia siostra i koszenie każdego, kto stoi mu na drodze.
To, co to robi, zamienia historię Halloween w dziwaczną wersję Funhouse Mirror wybranego tropu, z Laurie Strode funkcjonującą jako jej Luke Skywalker lub Harry Potter, z wyjątkiem niewyobrażalnej mocy i bohaterskiego przeznaczenia, Laurie została przeklęta mroczną rodziną Dziedzictwo i wieczne boogeyman na jej piętach. I podobnie jak wybrane jeden mity mogą mieć niezamierzone efekty uboczne polegające na zmniejszeniu uniwersalnego przesłania „każdy może być bohaterem” do „Ludzie, którzy mają odpowiednich rodziców i/lub pochodzenia, mogą być bohaterami”, ta zmiana kanonu Halloween bierze to, co było Przerażająca bezsensowna zbrodnia, która mogłaby się zdarzyć każdemu, i odkonuje je jako coś, co zawsze miało się zdarzyć jednej osobie (choć z pewnymi uszkodzeniami ubocznych niepowiązanych obserwatorów po drodze). Zdenerwowuje ugryzienie oryginału, chwytając wirujące siły chaosu i losowości i wpychając je w schludne i schludne pudełko narracyjnej i logiki opartej na postaci (psychopatyczna, mordercza logika, ale niezaprzeczalnie coś bardziej racjonalnego niż to, co istniało wcześniej). To była pierwsza próba wyjaśnienia niezrozumiałego horroru, jakim jest Michael Myers. Nie byłoby to jednak ostatni.
🔪🔪🔪
Po słabych występach Halloween III (zarobił 14,4 miliona dolarów w krajowej kasie w stosunku do budżetu w wysokości 4,6 miliona dolarów, co sprawiło, że jak dotąd film Halloween był jak dotąd udany film Halloween). 4: Powrót Michaela Myersa. Wyreżyserowany w 1988 r. Przez Dwighta H. Little, rozpocznie erę franczyzy Halloween, którą fani nazywają „Trylogię Thorn” (z powodów, które staną się widoczne), która obejmuje także Halloween z 1989 roku: Revenge of Michael Myers, wyreżyserowany przez Dominique Othenin-Girard i Halloween z 1995 roku: The Curse of Michael Myers, w reżyserii Joe Chappelle. Trylogia Thorn koncentruje się na Michaela, Loomis i nowej postaci: siedmioletniej Jamie Lloyd, granej przez Danielle Harris, która jest córką Laurie Strode (Laurie, jak ujawnia się, zmarła w wypadku samochodowym między Halloween II i Halloween 4, co spowodowało adopcję Jamiego przez rodzinę Carruthers). Po tym, jak Michael, który od dekady był śpiączkowy od wydarzeń z Halloween II, dowiaduje się o istnieniu swojej siostrzenicy od nieostrożnego asystenta, ożywia się w poszukiwaniu jej, a Loomis po raz kolejny gorący na swoim szlaku.
W tym momencie sprawy zaczynają się… dziwne. Jest to powszechny etap cyklu życia franczyzy Slashera, który zawsze miał charakter naziemny, aby przynajmniej flirtować z nadprzyrodzonymi-w pewnym momencie, po prostu napręża wiłę, że dany złoczyńca byłby w stanie tak wiele wytrzymać Obrażenia w jednym filmie tylko po to, aby wrócić w następnym, gotowe na więcej. Na przykład Jason Voorhees jest śmiertelnym człowiekiem, choć niezwykle trwałym, aż do 1986 roku w piątek 13. części VI: Jason mieszka, w którym zwłoki Jasona, po tym, jak został bez wątpienia zabity w zstronnie w piątek 13: Rozdział zaledwie dwa lata wcześniej jest uderzony przez błyskawicę, w ten sposób ponownie animując go do jeszcze bardziej trwałego zombie. Trylogia Thorn oznacza nadprzyrodzoną erę Halloween. Znaki zaczynają się niewielkie – Jamie wydaje się dzielić link do Michaela, który może być instynktowny, może być wręcz psychicznie. Pod koniec Halloween 4 Jamie najwyraźniej atakuje swoją przybraną matkę znikąd – oznaki, że zło Michaela ją złapało, zmuszając ją do naśladowania własnej historii rodziny. (Początkowy boisko na Halloween 5 Włączono w pełni złą Jamie jako współtwórców z Michaelem, ale zostało to odrzucone, a pozorna pięta Jamiego zmiękła się, aby zemsta Michaela Myersa ujawniła, że tylko zraniła matkę, a teraz mieszka w szpitalu dziecięcym z pełnym wsparciem rodziny. .)
Ale zemsta (i jej kontynuacja, klątwa Michaela Myersa) ma jeszcze dziką fabułę przekręcającą z rękawy. W całym filmie widzimy tajemniczego mężczyznę (przypisany jako mężczyzna w czerni) prześladującym wokół Haddonfield, szukającym Michaela. Ten człowiek ma dziwny rynny symbol wytatuowany na nadgarstku – symbol, przypadkowo, że Halloween 5 Reveals jest również wytatuowany na nadgarstku Michaela (w pierwotnym otwarciu filmu widzimy, jak pustelnik Michael w okultystycznym rytuale po jego śmierci Halloween 4, tatuując go w trakcie tego ruty; reshoots usunął ten otwór, ale opuścił tatuaż bez jego pochodzenia, pozostawiając w ten sposób publiczność bez żadnego wyjaśnienia niż potajemnie to przez cały czas). Pod koniec zemsty Michaela Myersa mężczyzna w Czarnej detonuje bombę na posterunku policji Haddonfield, aby uwolnić Michaela Myersa w enigmatycznym klifie, który nie zostanie rozwiązywany do czasu przekleństwa Michaela Myersa. Sortowanie tych wydarzeń jest wyzwaniem-w czasie filmowania Halloween 5, reżyser Othenin-Girard i producenci nie byli pewni, kim był mężczyzna w czerni, dodając go wyłącznie jako drażnienie przyszłych rat i przekleństwa Michaela Myersa miał notorycznie niespokojną produkcję, z co najmniej dwoma zachowanymi szeroko rozróżniającymi kawałkami filmu w krążeniu (pośpiesznie ponownie edytowana wersja teatralna, która pomyliła publiczność w momencie jej wydania i bardziej spójnym cięciem producenta).
Rozpakowanie wszystkich odmian kanonu między dwiema wersjami zajęłoby zbyt dużo czasu, ale szeroko rozpowszechniona, Curse ujawnia, że nikczemna organizacja druidowa (choć nie z Halloween III), kult cierni, manipuluje Michaelem i jego krewni krwi jako pionki w ich złym programie. Dzięki badaniom dorosłego Tommy’ego Doyle’a, Laurie Strode’s Young w pierwszym filmie (co ciekawe, teraz grana przez Paula Rudda w swojej pierwszej roli głównej, wychodząc z tego samego roku, co jego debiut filmowy w Clueless), dowiadujemy się, że Michael jest nie tylko psychopatycznym zabójcą – jest ofiarą klątwy cierniowego, który pojawia się przez całe pokolenia i zmusza swojego gospodarza do zabicia członków rodziny. Kult próbuje wykorzystać swoją moc różnymi metodami, w tym klonowania jego DNA i, w szczególnie niepokojącym zwrotach zdarzeń, używając go do zaimpregnowania starego Jamiego.
Jest to szczególnie skomplikowany odcinek narracji, bardziej przypominający operę mydlaną niż oryginalne Halloween. Ale ostatecznie sprowadza się to do dalszej rekontekstualizacji wydarzeń z 1978 roku, wykraczając nawet poza objawienie, że Laurie i Michael są siostrą i bratem. W tej wersji opowieści wszyscy ci niewinni ludzie (i dziesiątki od tego czasu) zmarli, ponieważ ich zabójca był napędzany przez nadprzyrodzoną wcześniej ustaloną dyrektywę. Michael Myers jest nie tylko bez twarzy Boogeyman, a także nie tylko bratem w poszukiwaniu rodzinnego spotkania – jest cholernie przeznaczeniem. Prosta siła pierwszego filmu jest teraz naprawdę odległym wspomnieniem, zastąpionym wspaniałym wytwarzaniem mitów-po raz kolejny powtórzył się jako coś, co nie mogło się zdarzyć tylko nikomu.
🔪🔪🔪
Kolejna główna faza sagi na Halloween ignoruje wydarzenia z poprzednich trzech filmów: Halloween z 1998 roku: 20 lat później, wyreżyserowany przez Steve’a Minera i Halloween z 2002 roku: Resurrection, w reżyserii Ricka Rosenthala (powrót do franczyzy po Halloween II), Ujawnij, że Laurie (wraz z Jamie Lee Curtis po raz pierwszy od 1981 r. Wracała do franczyzy) sfałszowała jej śmierć i przeniosła się do Kalifornii, gdzie pracuje jako instruktorka szkoły z internatem wraz z jej synem Johnem (granym przez Josha Hartnetta). Podczas gdy ciekawe filmy same w sobie, nie znacząco rozwijają rekomendacji mitów Michaela Myersa – rozebrane są nadprzyrodzone elementy i wracają do tego, co stanowi podstawę dla serii, a Laurie jako siostra Michaela i Michael zabijają jego drogę Dostań się do niej.
I tak, dla celów tego utworu, przejdziemy do kontrowersyjnego okresu: epoka Rob Zombie, nazwana na cześć prowokacji heavy metal, który kierował pierwszą remakerem oryginalnego filmu, Halloween z 2007 roku, a także jego bezpośrednią kontynuację Dwa lata później Halloween II (który pomimo tytułu nie jest remakerem Halloween II z 1981 r.). Po różnych nieudanych próbach śledzenia na Halloween: Zmartwychwstanie (w tym fascynujący scenariusz What-jeśli zaproponowany po wydaniu Freddy vs. Jason z 2003 roku, w którym Halloween z serii Hellraiser), wodze zostały przekazane Zombie na A Twardy ponowne uruchomienie franczyzy. W rezultacie w większości scena dla sceny oryginalnego filmu, z wyjątkiem dodatkowej wrażliwości zombie i nowoczesnego, Goriera. Kluczową różnicą jest jednak rozszerzony prolog z udziałem Michaela jako dziesięcioletniego chłopca. Podczas gdy film z 1978 r. Ogranicza ten okres życia Michaela do Just The Cold Open, w którym morduje swoją siostrę, film Zombie się rozszerza, pokazując obrzydliwe szczegóły dzieciństwa Michaela jako całości, w tym tragiczne okoliczności społeczno -ekonomiczne, szorstkie, obraźliwe chłopak i obelżywy chłopak i Jego intensywne zastraszanie w szkole. Ogólnie rzecz biorąc, filmy zombie wywołują coś w rodzaju współczucia dla Michaela (granego jako dorosły przez Tyler Mane). Zachowują kanon, że Laurie (grana przez zwiadowca Taylor-Compton) jest jego siostrą, z wyjątkiem teraz Michaela wydaje się bardziej zainteresowana faktycznym zjednoczeniem emocjonalnym niż morderczym, wyciągając razem zdjęcie z dzieciństwa w kulminacji, aby pokazać jej zamiast tego pokazać jej punkt kulminacyjny, aby pokazać ją Próba jej zabić.
Halloween II ujawnia, że dr Loomis (grany przez Malcolma McDowell) jest bardziej żałosnym oportunistą, który tak naprawdę nie dba o swojego pacjenta. Publikuje książkę o sprawie Michaela i zarabia na wynikowych piętnastu minutach sławy; Pod wieloma względami więcej gniewu filmu jest skierowane do Loomis niż do Michaela, który zabija Loomisa na końcu w półprzepustowym momencie zemsty.
Wielu fanów w tym czasie było zdenerwowanych demistyfikacją Michaela Myersa, ich bez twarzy, tajemniczego awatara zła, który jest teraz na nowo zdefiniowany jako zwykły mentalnie młody człowiek.
Wielu fanów w tym czasie było zdenerwowanych demistyfikacją Michaela Myersa, ich bez twarzy, tajemniczego awatara zła, który jest teraz na nowo zdefiniowany jako zwykły mentalnie młody człowiek. Zombie wyraźnie chciał wprowadzić nowe życie w stary mit i przynieść więcej psychologicznego realizmu do historii Michaela Myersa; W wywiadzie dla Bloody-Disgusting.com w 2007 roku Zombie wyjaśnił: „Pierwszą rzeczą, od której chciałem zacząć, jest:„ Jaka jest rzeczywistość kogoś takiego jak Michael Myers? ”, A rzeczywistość jest prawdziwym psychopatą, on ma on Brak koncepcji tego, co robi ”. Chociaż te ramy nie usprawiedliwiają działań Michaela, pomaga je wyjaśnić. Nie jest już ofiarą magicznej klątwy, jest teraz ofiarą złamanego życia domowego i systemu, który go zawiódł. „To był Boogeyman”, wykrzykuje Laurie pod koniec filmu z 1978 roku, ale trudno byłoby opisać tę wersję Michaela Myersa w tak czarno-białych kategoriach.
Widzimy wszystkie okoliczności, które doprowadziły go do tego punktu w żmudne szczegóły. Jest zbyt ludzką postacią, a nie mitycznym potworem. Ten dodatkowy kontekst z dzieciństwa, próba naprawdę zrozumienia zła w sposób, który serial musiał jeszcze zrobić do tego momentu, reprezentuje tylko jeden aspekt wieloaspektowego projektu franczyzy Halloween, aby zracjonalizować to, co wydarzyło się tą fatalną noc. Można zrozumieć, co wcześniej było bezsensowne, jeśli ktoś ma wszystkie fakty – to niekoniecznie usuwa cały horror, ale to, czego nie można zrozumieć, jest zawsze bardziej przerażające niż to, co można zrozumieć.
🔪🔪🔪
To prowadzi nas do ostatniej epoki franczyzy Halloween (przynajmniej na razie): Era Davida Gordona Greena, tak nazwana na cześć reżysera, który wyhodował ostatnie trzy części, Halloween z 2018 roku, Halloween z 2021 r. I Halloweenowe końce 2022. ERA ta prawdopodobnie oznacza koniec projektu rekontekstualizacji. Po dziesięcioleciach kontynuacji i ponownego uruchamiania Halloween 2018 stanowi piątą odrębną oś czasu – czas, ignorując wszystko oprócz filmu z 1978 roku. Tak, obejmuje szczegóły, że Laurie i Michael są rodzeństwem. Jako Allyson, wnuczka Laurie (grana przez Andi Matichak), wyjaśnia przyjacielowi, który pyta, czy Michael był bratem Laurie: „Nie. To tylko trochę, że niektórzy ludzie, którzy sprawiają, że poczuli się lepiej, myślę. ” Na tej osi czasu masakra Michaela była rzeczywiście tym, co wydawało się być w oryginalnym filmie – przypadkowym aktem brutalnej przemocy, bez łatwych wyjaśnień, dlaczego miała miejsce.
Zamiast tego celem tej subtrilogii jest ocalałych Michaela Myersa, w tym starszej Laurie Strode (powracającej Jamie Lee Curtis), konieczności wyciągania własnych wniosków i interpretacji z czegoś, co jest tak nierozwiązywalne. Znaczenie nie można znaleźć w uczeniu się o tym, co sprawia, że Michael kleszczy – Instead, co oznacza, że próbuje żyć i przejść przez traumę. W rzeczywistości bohaterowie, którzy próbują zrozumieć Michaela na głębszym poziomie, w tym para prawdziwych podcasterów (Jefferson Hall i Rhian Rees), obecny lekarz Michaela (Haluk Bilginer), a Halloween kończy dręczony młody bohater Corey Cunningham ( Rohan Campbell), wszyscy są skazani na różne sposoby, aby zbliżyć się do serca zła. Prawdziwy bohater trylogii, Laurie, odrzuca wszystkie próby analizy Michaela – mówi Podcasterom: „Nie ma się czego nauczyć. Nie ma nowych spostrzeżeń ani odkryć… Michael Myers zamordował pięć osób. A on jest człowiekiem, który musimy zrozumieć? ” Z perspektywy Laurie jedynym odwołaniem się do zła, takiego jak Michael, nie jest wyjaśnienie, ale po prostu pokonanie, a następnie kontynuowanie życia.
W retrospektywie kariery w 2014 roku z terminem John Carpenter powiedział: „Michael Myers był brakiem charakteru. A jednak wszystkie kontynuacje próbują to wyjaśnić. To głupota – po prostu tęskni za mi sens pierwszego filmu. On jest częścią, po części nadprzyrodzoną siłę. Kontynuacje zakorzeniły się w motywacji. Myślałem, że to błąd. ” Choć motywacja ta została po raz pierwszy dostarczona przez samego Carpentera w swoim wspóle napisanym scenariuszu na Halloween II, kwestia pozostaje. Wyjaśnienie, że niezbędne niepoznawalne pytanie odbiera nieodłączną mistykę postaci i tego, co reprezentuje. Występuje kiedyś w sercu przypadkowego terroru i zamienia go w sagę: jedna ze skomplikowanej dynamiki rodziny, przekleństwa nadprzyrodzone i morderczą misję obejmującą dziesięciolecia. Pod wieloma względami jest to mniej przerażające. Ale czy uczciwe jest scharakteryzowanie tej decyzji jako błędu?
Seria Halloween jako całość stanowi pomnik ludzkiej zdolności do racjonalizacji, nasza potrzeba wyjaśnienia przerażających rzeczy, które nam się przydarzyły. Aby pożyczyć słowa Allyson, jest to sposób, abyśmy poczuli się lepiej. Ten sam impuls można znaleźć w tym, jak reagujemy w prawdziwym świecie na prawdziwe tragedie i okropności, zawsze szukając tego fundamentalnego, dlaczego. Ale całość serii, pod koniec dnia, służy jedynie wzmocnieniu spuścizny niezatarowanego oryginału Carpentera i czyni go bardziej ponadczasowym i wpływowym, nawet teraz, czterdzieści pięć lat później. W Halloween w 1978 roku pierwszy, najlepszy, ma okropną i potężną mądrość, aby czasami nie ma dlaczego. Bez powodu, bez zamówienia. Czasami zdarzają się złe rzeczy. Co może być bardziej przerażające?
